El Secreto de sus Ojos

Μεταφρασμένος τίτλος: Το μυστικό στα μάτια της

Είδος: Μυστηρίου

Διάρκεια: 129’

Χρονολογία: 2009

• Συντελεστές:

Juan José Campanella

Writers: Eduardo Sacheri (screenplay), Juan José Campanella (screenplay) | 1 more credit »

Stars: Ricardo Darín, Soledad Villamil, Pablo Rago

• Πλοκή:

Μπουένος Άιρες, Ιούνιος 1974. Ο Μπενχαμίν Εσπόζιτο αναλαμβάνει τη διαλεύκανση της βάναυσης δολοφονίας μιας νεαρής γυναίκας. Ο σύζυγός της είναι συγκλονισμένος και πιέζει τον Εσπόζιτο να του ορκιστεί ότι θα βρει τον δράστη και θα τον οδηγήσει στη δικαιοσύνη. Ο Μπενχαμίν στηρίζεται στη βοήθεια της νεαρής γοητευτικής προϊσταμένης του, Ιρένε, και του συναδέλφου και φίλου του, Πάμπλο. Οι τρεις τους καταφέρνουν και συλλαμβάνουν τον ύποπτο Ισίντορο Γκόμεζ και τον οδηγούν στην ανάκριση. Οι διασυνδέσεις, όμως, του Γκόμεζ με το παρακράτος των μυστικών υπηρεσιών στέκονται εμπόδιο στο έργο τους κι αναγκάζονται να αρχειοθετήσουν την υπόθεση. 25 χρόνια αργότερα, ο Εσπόζιτο επιστρέφει στο Μπουένος Άιρες, συναντά την Ιρένε και της ζητά τη βοήθειά της προκειμένου να γράψει ένα βιβλίο για την υπόθεση που ακόμα τον στοιχειώνει.

• Κριτική:

1. Από την Αργεντινή μάς έρχεται το El Secreto de sus Ojos και μας κάνει να θυμηθούμε πράγματα που πολλοί από εμάς την τελευταία εικοσαετία μπορεί και να είχαμε ξεχάσει. Μας κάνει να θυμηθούμε πως ένα θρίλερ δεν είναι προορισμένο να κερδίζει το κοινό του με άσκοπες σκηνές καταιγιστικής δράσης, αδιάκοπο πιστολίδι και φλογερούς έρωτες, αλλά με πρωτότυπο σενάριο και ιδιαίτερη σκηνοθεσία.

Ο Campanella καταφέρνει κάτι τουλάχιστον αξιοπερίεργο αν όχι αξιοθαύμαστο, να κάνει μια ταινία ταυτόχρονα πίσω, αλλά και πολύ μπροστά από την εποχή της. Έχει στη διάθεση του ένα σενάριο που με την πρώτη, αλλά και με τη δεύτερη ματιά, δεν μοιάζει κάτι το ιδιαίτερο. Αυτό ακριβώς το σενάριο, που στα χέρια του Χόλιγουντ θα ήταν μια κοινότυπη ταινία που θα ξεχνούσαμε στιγμιαία, είναι που ξέρει πώς να το διαχειριστεί. Γνωρίζει πού να δώσει βάση και τι να αφήσει στο περιθώριο ώστε να μας δώσει μια ταινία που σίγουρα θα θυμόμαστε για καιρό. Δίνει βάση στη ρεαλιστική σκηνοθεσία και στην δημιουργία ενός θρίλερ καθαρά εγκεφαλικού που σε όλους θα θυμίσει φιλμ-νουάρ περασμένης δεκαετίας. Πώς συνδυάζονται αυτά τα δύο; Ε, αυτό ακριβώς είναι το αξιοπερίεργο στο οποίο αναφέρθηκα...

Φιλμ-νουάρ περασμένης δεκαετίας, ρεαλισμός και εγκεφαλικό θρίλερ… Εάν ο συνδυασμός αυτός σας φαίνεται λίγο παράτολμος ή λίγο βαρύς για τα γούστα σας, εμπιστευτείτε με και πιστέψτε πως όποια κι αν είναι τα γούστα αυτά πρόκειται για μια ταινία που το δίχως άλλο θα απολαύσετε.

2. Όπως ήταν λογικό, η βράβευση του Αργεντίνικου αυτού αστυνομικού δράματος με το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας, στερώντας το από τη Λευκή Κορδέλα του Χάνεκε (όχι ότι η απόκτηση του Όσκαρ αποτελεί και καμία αληθινά ουσιαστική διάκριση, βέβαια, κατά τη γνώμη μου) προκάλεσε πολλές αντιδράσεις, μιας και βρήκε την πλειοψηφία του κοινού αντίθετη. Παρόλα αυτά, κάτι τέτοιο δεν στερεί από το εξαιρετικό «Μυστικό στα Μάτια της» τη μεγάλη αξία του…

Ο Χουάν Χοσέ Καμπανέλα επιδεικνύει (με την καλή έννοια) σκηνοθετική άποψη και δημιουργεί μία ταινία ιδιαίτερη, γεμάτη γοητευτικές αντιθέσεις: Είναι αργή, αλλά την ίδια στιγμή καθηλωτική, είναι πολύ σκληρή μα είναι και πανέμορφα τρυφερή, «παίζει» με το παρόν και το παρελθόν σαν δύο ευθείες παράλληλες και αφηγείται μία ιστορία μυστηρίου και μία άλλη -μάλλον δευτερεύουσα, όμως ακόμα μεγαλύτερης σημασίας- ανεκπλήρωτου έρωτα.

Η ταινία του Καμπανέλα διατηρεί στην εικόνα της τη σαγηνευτική ατμόσφαιρα και την εμφανώς προσεγμένη πλανοθεσία της και από πίσω υποθάλπει υποδειγματική ένταση –τόσο την ένταση που νιώθει ένας αστυνομικός κατά τη διάρκεια διαλεύκανσης ενός μυστηρίου δολοφονίας, όσο και την ένταση του ανομολόγητου έρωτα, αλλά και κάθε άλλου συναισθήματος που νιώθει οποιοσδήποτε άνθρωπος. Γιατί οι χαρακτήρες του φιλμ πάνω απ’ όλα είναι άνθρωποι… Υποστηρίζονται μάλιστα από ένα καστ εξαιρετικών ηθοποιών, με τον πρωταγωνιστή Ρικάρντο Νταρίν να ξεχωρίζει. Κι όλη αυτή η χθόνια ένταση αναδύεται μέσω αποκαλύψεων που πραγματοποιούνται προς το τέλος της ταινίας, είτε με τη μορφή αληθινά συγκινητικής τρυφερότητας, είτε σχεδόν σοκαριστικής φρίκης.

Ο Καμπανέλα προβληματίζει σχετικά με τη δικαιοσύνη και κυρίως σχετικά με τη ζωή: για τις ευκαιρίες που αξίζει να αρπάξεις, εκείνα για τα οποία αξίζει να πονέσεις, για όσα στο μέλλον θα πληρώσεις και για την αδυναμία του ανθρώπου να απαγκιστρωθεί από το παρελθόν του. Πάνω απ’ όλα, όμως, για το μεγάλο «Α» (αληθινά ευρηματικός και συγκινητικός συμβολισμός) το οποίο πρέπει πάντα να φροντίζουμε να μη λείπει από τη ζωή μας: την Αγάπη…