Dead Man Walking

Μεταφρασμένος τίτλος: Θα ζήσω

Είδος: Δράμα

Διάρκεια: 122’

Χρονολογία: 1995

• Συντελεστές:

Director: Tim Robbins

Writers: Helen Prejean (book) (as Sister Helen Prejean C.S.J.), Tim Robbins

Stars: Susan Sarandon, Sean Penn, Robert Prosky

• Πλοκή:

Η αδελφή Έλεν, μια σπλαχνική καλόγρια από τη Νέα Ορλεάνη, έρχεται σε επαφή με τον Μάθιου, έναν οργισμένο, πικρόχολο φυλακισμένο που περιμένει την εκτέλεσή του. Προσπαθώντας να τον στηρίξει πνευματικά και να του χαρίσει τη λύτρωση λίγο πριν τον θάνατο, η Έλεν θα έρθει αντιμέτωπη με τα σκοτεινά βάθη της ψυχής του και θα δει τις δικές της αντοχές να δοκιμάζονται.

• Κριτικές:

O Tim Robbins βαλθηκε να μπερδεψει το συστημα… και εμας.

-MIND GAMES: Παρα τη μολις δευτερη σκηνοθετικη του αποπειρα μετα το Bob Roberts του 1992, ο Tim Robbins μοιαζει κιολας να κολυμπαει στα βαθια. Η θανατικη ποινη και η μετανοια, δεν ειναι τα ευκολοτερα ζητηματα με τα οποια μπορει να πραγματευτει κανεις σε μια ταινια, ομως ο αμερικανος ηθοποιος και σκηνοθετης πλεον, αποδεικνυεται ιδιαιτερα μαεστρικος πισω απο την καμερα, εκμεταλλευομενος στο επακρο τα απομνημονευματα της Αδελφης Πρεζαν. Τοποθετωντας μας εξ’ αρχης σε θεση ισχυος, μας επιτρεπει να παρακολουθησουμε την προσπαθεια εξαπατησης της αδελφης Helen (Susan Sarandon) απο τον θανατοποινιτη Μαθιου Πονσελε (Sean Penn), οταν ο τελευταιος θα ζητησει την υστατη συμπαρασταση στο προσωπο της. Εκεινη θα περασει μεσω πυρος και σιδηρου, ωσπου ξαφνικα το κλιμα αντιστρεφεται: Παιζοντας το τελευταιο του χαρτι η πραγματικα μετανοημενος, ο Matthew της ομολογει το εγκλημα του και ο ως εκεινη τη στιγμη απολυτος θεατης, μοιαζει με ακυβερνητο πλοιο, λυγιζοντας κατω απο το ασηκωτο βαρος της εσχατης τιμωριας που τον περιμενει: Ειναι τελικα ενας φονος ικανος να αντισταθμισει σε επιπεδο δικαιοσυνης εναν φονο, μπορει κανεις να αξιολογησει την ειλικρινεια της μετανοιας καποιου που δε διστασε να αφαιρεσει τη ζωη ενος συνανθρωπου του, μπορει να αποτελεσει η αφαιρεση μιας ζωης μεσο παραδειγματισμου μιας ολοκληρης κοινωνιας;

-IN ROBB WE TRUST: Το βεβαιο ειναι οτι η ταινια δεν αφηνει απαθη κανεναν θεατη της, και αυτο ειναι τελικα το στοιχειο που την κανει πολυ γοητευτικη. Με καθε μια απο τις αποψεις να βρισκει μπροστα της ενα τειχος αμφισβητησης, ακομη και μετα την ολοκληρωση της προβολης, ο θεατης παιδευεται και παιδευει τις σκεψεις του προσπαθωντας να τις συνταξει σε μια λογικη σειρα. Η ερμηνεια του Sean Penn στοιχειωνει καθε υποστηριξη ενος στυγνου νομου, μα απο την αλλη τα βλεμματα των συγγενων εξισορροπουν και παλι τις τασεις, σε μια διελκυστινδα που μοιαζει να παλαντζαρει αναμεσα σε αποχρωσεις του γκριζου, με το λευκο και το μαυρο να φανταζουν απλησιαστα. Η Susan Sarandon με την εως τωρα καλυτερη ερμηνεια της, θα αμειφθει τελικα με το αγαλματιδιο του πρωτου γυναικειου ρολου, ομως τα ευσημα ανηκουν αδιαμαρτυρητα στον αφανη ηρωα που βρισκεται πισω απο τα πλανα, που κατορθωσε να συνθεσει ενα παζλ σκληρο, συγκινητικο, και αρκουντως εγκεαλικο.

1) Οχι, δεν ειστε παρανοϊκος. Η ταινια το κανει επιτηδες και ανακατευει τις αποψεις σας απο το πρωτο λεπτο. Προσοχη…

2) Sean Penn, ενας απο τους πιο πολυδιαστατους ηθοποιους της (παλαι ποτε) νεας αμερικανικης γενιας, σε εναν απο τους κορυφαιους ρολους της καριερας του.

Ειπαμε. In Robbins we trust. Θυμοσαστε να εχει κανει ποτε… πατατα αυτος ο ανθρωπος; Εγω αδυνατω…