The Godfather: Part III

Είδος:  Αστυνομική

Διάρκεια: 162’

Χρονολογία:  1990

• Συντελεστές:

Director: Francis Ford Coppola

Writers: Mario Puzo, Francis Ford Coppola

Stars: Al Pacino, Diane Keaton, Andy Garcia

• Πλοκή:

Είκοσι χρόνια μετά τη δολοφονία του αδερφού του Fredo, το 1979 βρίσκει τoν Michael Corleone (Al Pacino) γερασμένο και αδύναμο να βαδίζει με τη βοήθεια μπαστουνιού. Με την κληρονομιά της αυτοκρατορίας του πατέρα του Βίτο στα χέρια μα και σε ηλικία πλέον 60 χρονών, ατενίζει το μέλλον με σκεπτικισμό. Η αίσθηση της αιώνιας ζωής μέσα από την παντοδυναμία του οργανωμένου εγκλήματος έχει χαθεί, και έτσι η εξασφάλιση ενός μέλλοντος για τα παιδιά του γίνεται το πρωταρχικό του μέλημα. Η περιουσία της Οικογένειας έχει νομιμοποιηθεί, οι επιχειρήσεις της πλέον δραστηριοποιούνται σε τομείς του χρηματιστηρίου και των τραπεζών, απεξαρτημένες από τον κόσμο της διαφθοράς. Ο ίδιος ο Michael όμως δεν μπορεί να αποκόψει τους δεσμούς που τον συνδέουν με το παρελθόν. Οι επιταγές της νέμεσης και των ενοχών θα ραγίσουν τη συνοχή της οικογένειάς του, αναγκάζοντάς τον να αμφιταλαντεύεται ανάμεσα σε δύο αντιμαχόμενες νοοτροπίες: Αυτή της αγαθής και ήπιας κόρης του Mary (Sofia Coppola) την οποία προορίζει ως κληρονόμο της περιουσία του και του θερμόαιμου άντρα της και γιου του Sonny, Vincent (Andy Garcia) που βλέπει τη βία ως το μόνο μέσο καταπολέμησης των εχθρών της Οικογένειας. Ο γιος του, Anthony (Franc D`Ambrosio), αρνείται να ασχοληθεί με τις οικογενειακές επιχειρήσεις προτιμώντας μια καριέρα τραγουδιστή όπερας, έχοντας πολύτιμο σύμμαχο στο πλευρό του τη μητέρα του Kay (Diane Keaton).

• Παραλειπόμενα:

Προηγηθηκαν τα:

The Godfather - Ο Νονος

The Godfather: Part II - Ο Νονός, Μέρος 2ο

• Κριτικές:

Η τριλογία επιτέλους ολοκληρώνεται! Μπορεί οι φανατικοί υπερασπιστές της να περίμεναν 16 ολόκληρα χρόνια όμως, έφτασε η στιγμή που ο Coppola ολοκλήρωσε ένα όνειρο ζωής. Μια τριλογία που αφηγείται την ζωή αλλά και την ιστορία μιας ολόκληρης οικογένειας. 20 χρόνια έχουν περάσει από τότε που αφήσαμε τελευταία φορά τον Michael και ο ίδιος, έχει φτάσει πλέον τα 60, έχει καταπέσει και βλέπει την ζωή μέσα από δύο διαφορετικά οπτικά πρίσματα, πιο έντονα από ποτέ. Μπορεί να έχει στα χέρια του την δύναμη και την δόξα της αυτοκρατορίας που κληρονόμησε από τον πατέρα του, μπορεί να έχει το χρήμα που ο ίδιος φρόντισε να αυξηθεί και τις επιχειρήσεις που φρόντισε πλέον να είναι νόμιμες και απόλυτα επικερδείς όμως, το παρελθόν δεν μένει πίσω τόσο εύκολα.

Ζώντας με την πεποίθηση που ο ίδιος ο Vito του μεταλαμπάδευσε, την πεποίθηση για μια αιώνια ζωή που μόνο η δόξα και η κυριαρχία μπορεί να προσφέρει, ο Michael καλείται περισσότερο από ποτέ να σκεφτεί και να πάρει δραματικές αποφάσεις. Όσο και αν οι κινήσεις του δείχνουν πρακτικά την επιθυμία του να αποκοπεί από τον κόσμο της μαφίας, οι χρόνιοι δεσμοί που αναπτύχθηκαν, δεν είναι εύκολο να αποκοπούν. Έτσι, αμφιταλανεύεται ανάμεσα σε δύο καταστάσεις, ανάμεσα σε δύο κόσμους, ανάμεσα σε δύο εκ διαμέτρου αντίθετες νοοτροπίες.

Για μια ακόμα φορά πρέπει να διατηρήσει την ισορροπία στην οικογένειά του η οποία όμως, έχει μεγαλώσει, γεγονός που την κάνει να αλλάζει, να διαμορφώνεται και να υιοθετεί νέες σκέψεις και απόψεις κι εκείνος, περιστρέφεται ανάμεσά τους. Ανάμεσα στην αγαθότητα της κόρης του Mary η οποία και φαντάζει η επικρατέστερη να τον διαδεχθεί, ανάμεσα στον άντρα της κόρης του Vincent, γιο του Sonny, που φαίνεται να έχει κληρονομήσει τα γονίδια του αποθανώντα πατέρα του και που πιστεύει ότι μόνο με τη βία μπορούν να έχουν τον έλεγχο των εχθρών τους, αλλά και του γιου του Anthony που έχει αποποιηθεί την θέση του στην κυριαρχία της οικογένειας για να ασχοληθεί, με την υποστήριξη της μητέρας του, με το κλασσικό τραγούδι.

Όσο κι αν θέλει να εξιλεωθεί για τις αμαρτίες του και να αλαφρύνει το βάρος του φορτίου για την οικογένειά του ο Michael, όπως λέει και ο υπότιτλος της ταινίας, όλη η δύναμη του πλανήτη δεν αλλάζει το πεπρωμένο. Όσο λοιπόν και να προσπαθεί να βγάλει την οικογένειά του από τον κύκλο της Μαφίας, δεν μπορεί. Κάποια πράγματα είναι γραμμένα και αν δεν μπορούμε να τα αποφύγουμε, καλό είναι να τα ακολουθούμε. Άλλωστε, οι συνέπειες των πράξεών μας είναι αναπόφευκτες και όσο σκληρές κι αν είναι, πρέπει να είμαστε εκεί για να τις δεχτούμε.

Η σκηνοθετική μαεστρία του Coppola δεν έχει υποχωρήσει με τα χρόνια, δεν έχει μειωθεί στο ελάχιστο. Και παρά που δεν έχει να προσθέσει κάτι νέο στον θρύλο των Corleone, πέραν από την αύξηση της γυναικείας παρουσίας, καταφέρνει το ίδιο ατμοσφαιρικά και καθηλωτικά να διαχειριστεί τις δραματικές διαπροσωπικές εντάσεις ανάμεσα στους πρωταγωνιστές, ανάμεσα στους δύο διαφορετικούς κόσμους που ταλαντεύονται. Η δραματουργία της ταινίας έχει εντάσεις και εξάρσεις και το σημαντικότερο, καταφέρνει να βαδίσει στα χνάρια μιας ακολουθίας, να συνδεθεί με το παρελθόν και μαζί με αυτό να βαδίσει σε ένα σκληρό μέλλον.

Η ερμηνεία του Al Pacino είναι για μια ακόμα φορά μοναδική. Για μια ακόμα φορά παλεύει με τους εσωτερικούς του δαίμονες, παλεύει με τις αμφιβολίες και τις τύψεις. Χειρίζεται παρ`όλα ταύτα με δεξιότητα την συναισθηματική φόρτιση που τον ακολουθεί καθ`όλη την διάρκεια της ταινίας. Ο Andy Garcia τον ακολουθεί, ίσως, στην καλύτερη και πιο δυναμική ερμηνεία της καριέρας του, τη μία και μοναδική που τον έφερε υποψήφιο για το χρυσό αγαλματάκι, άσχετα από το αν δεν κατόρθωσε να το κερδίσει.

Η παρουσία αυτή τη φορά της Keaton είναι πιο δυναμική, πιο έντονη, κάτι που χαροποιεί όσους εκτιμάνε το ταλέντο της. Ήταν ο καιρός της να βγει από την αφάνεια των προηγούμενων ταινιών και καταφέρνει να το υποστηρίξει. Μοναδική ερμηνευτική παραφωνία, η παρουσία της κόρης του Coppola, Sofia, στον ρόλο της κόρης του Μichael, Mary. Μπορεί να είναι συμπαθητική και να σε πείθει ως το γλυκό κορίτσι της διπλανής πόρτας όμως, δεν μπορεί να στηρίξει το βάρος που φέρει το όνομα των Corleone στις πλάτες της.

Ακολουθώντας τα βήματα των προκατόχων του, αλλά χωρίς να καταφέρει απόλυτα ισάξια να τα ακολουθήσει, ο Coppola κλείνει επιτυχημένα μια τριλογία που σημάδεψε τα κινηματογραφικά χρονικά. Μπορεί το τρίτο μέρος να μην έχει να προσφέρει κάτι νέο και να είναι το μοναδικό που δεν απέσπασε το oscar καλύτερη ταινίας όμως, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε ούτε την σημαντικότητά του αλλά, ούτε την καλλιτεχνική του αξία.