The Manchurian Candidate

Μεταφρασμένος τίτλος: Ο άνθρωπος από τη Μαντζουρία

Είδος: Πολιτικό Θρίλερ

Διάρκεια: 129’

Χρονολογία: 2004

• Συντελεστές:

Director: Jonathan Demme

Writers: Richard Condon (novel), George Axelrod 

Stars: Denzel Washington, Liev Schreiber, Meryl Streep

• Πλοκή:

Απόστρατος αξιωματικός από τον πρώτο πόλεμο του Κόλπου (Denzel Washington) καταδιώκεται από εφιάλτες που του δημιουργούν αβεβαιότητα για το πραγματικό των αναμνήσεών του. Η έρευνα προς αναζήτηση της αλήθειας τον φέρνει αντιμέτωπο με συνωμοσία για την εκλογή υποψήφιου αντιπροέδρου (Liev Schreiber), αλλά και με ζοφερές πτυχές από το παρελθόν και το μέλλον του.

•  
• Παραλειπόμενα:

Ριμέικ της ομώνυμης βρετανικής ταινίας του 1962.

• Κριτικές:

Πρόκειται για την επιστροφή του Johnathan Demme στο σκηνοθετικό πεδίο μάχης με remake του ομόνυμου πολιτικού θρίλλερ του 1963 με πρωταγωνιστές τους Frank Sinatra και Angela Lansbury, με τις αναγκαίες βέβαια ιστορικοπολιτικές αλλαγές για προσαρμογή στα σύγχρονα δεδομένα, αφού η πρώτη χρονικά ταινία αναφέρεται στις Ψυχροπολεμικές μάχες της Κορέας, ενώ η δεύτερη σε γεγονότα που διαδραματίζονται κατά την πρώτη απόπειρα της οικογένειας Bush να ανατρέψει τον άλλοτε φίλο Saddam. Αυστηρά ανθρωποκεντρικός και εδώ ο Demme εστιάζει πάνω στον πρωταγωνιστή του και την μοναχική κόλαση που ζει στην παράλληλη αναζήτηση της αλήθειας τόσο στα δρώμενα γύρω του, όσο και σε ότι αφορά το χαρακτήρα του. Αναπόφευκτη η σύγκριση με την ιστορία της Clarice στο Silence of the Lambs και πολλά τα κοινά. Πόσο ίδια μοιάζει αλήθεια η μοναξιά είτε ψάχνει κανείς μανιακούς στα σκοτάδια, είτε στη βαβούρα της Νέας Υόρκης;

Ενδιαφέρον το σενάριο, που με τα απαραίτητα twists στα κατάλληλα χρονικά σημεία κρατά την καρέκλα ζεστή μέχρι το τέλος. Μεταλλειοφόρος απόστρατος λοχαγός αντιμετωπίζει προβλήματα μνήμης και αϋπνίας σχετικά με τον πόλεμο, ενώ βλέπει μπούλη υπαξιωματικό του να απολαμβάνει μεγίστης δόξης, τιμών και αναγνώρισης, μεταξύ των οποίων και χρίσματος για την υποψηφιότητα του αντιπροέδρου, για λόγους που κανείς από τους δύο δεν μπορεί να καταλάβει, αν και φαίνεται να έχουν ζήσει τα ίδια. Υποβολλέας, υποκινητής και γενικά πίσω από τον υποψήφιο αντιπρόεδρο κινεί τα νήματα η σατανική μαμά του (Meryl Streep), που θυμίζει κάτι μεταξύ Μαργαρίτας Παπανδρέου και Dr. Evil. Κακή στιγμή η μετατροπή βασικών χαρακτήρων σε ρομπότ από το Rise of the Machines στο προχωρημένο της ιστορίας, αλλά κανείς δεν είναι τέλειος.

Συμπαθητική η κινηματογράφιση του Tak Fujimoto, που δίνει βαρύτητα στα κολπάκια με το φως, γεγονός που βοηθάει πολύ στην αποτύπωση της έντασης και του climax της εκάστοτε σκηνής.

Ικανοποιητικό και το επίπεδο των ερμηνειών. Στο lead role ο Denzel δίνει αυτά που του ζητούνται ευτυχώς με μετριοφροσύνη, αλλά για μένα θα είναι πάντα ο μαύρος που θα ήθελε να είναι λευκός, άνευ παρεξηγήσεως. Οι ερμηνείες του είναι πάντα καλούτσικες, αλλά άνευρες, άψυχες. Πού είναι ο πόνος, το πάθος, η soul, η funk στα μάτια του; Εξελίξιμος ο Schreiber, που πείθει για τον δεν-ξέρω-και-γω-τι-θέλω χαρακτήρα του ρόλου του, αλλά ακόμη θεωρώ ότι έχει δρόμο για να στηρίξει κανείς ταινία πάνω του. Αναμφίβολα την παράσταση κλέβει η ακόμη κορυφαία Meryl Streep που αποδίδει στην εντέλεια τη δέουσα διαστροφή της μητέρας τύπου Hillary (σαφής η ομοιότητα). Ολοκληρωμένη και ανατριχιαστική ως κακιά με φυσικότητα, πολλαπλή διάσταση και έτη φωτός μακριά από τον cartoonισμό.

Η ταινία δίνει χτυπητό πολιτικό στίγμα, εξού και η μετάθεση της ημερομηνίας κυκλοφορίας της από το φθινόπωρο (βλέπε προεδρικές εκλογές) στο καλοκαίρι, αφού εμμέσως καταδεικνύεται η σημερινή αμερικανική πολιτική πραγματικότητα και η (ανεξήγητη; μεταφυσική;) παρουσία του νυν προέδρου. Στο δια ταύτα, το λόγο έχει ο λαός, ή η κοινή γνώμη όπως λένε. Μόνο που η κοινή γνώμη δεν έχει γνώμη, εκτός από αυτήν που άλλοι καθορίζουν για εκείνη...