Fight Club

Είδος:  Δράμα

Διάρκεια: 139’

Χρονολογία: 1999

• Συντελεστές:

Director: David Fincher

Writers: Chuck Palahniuk (novel), Jim Uhls (screenplay)

Stars: Brad Pitt, Edward Norton, Meat Loaf

• Πλοκή:

Ο υλικός κορεσμός και η αίσθηση της κενότητας οδηγούν ένα γιάπη στην αϋπνία. Από εκεί στα μεταμεσονύχτια κέντρα υποστήριξης για κάθε πικραμένο. Τελικά, στη γνωριμία με τον Τάιλερ Ντέρντεν, έναν μυστηριώδη αναρχικό λούμπεν. Αυτός θα τους προτείνει την ίδρυση του Fight Club , όπου οι αλλοτριωμένοι αστοί θα εκτονώνονται μέχρι τελικής πτώσης.

• Παραλειπόμενα:

- Ο David Fincher φαινεται οτι χρησιμοποιει τρικ για πολυ παρατηρητικους. Προτου εμφανιστει ο Μπραντ Πιτ στην ταινια (στο αεροπλανο, διπλα στον Εντ Νορτον) η μορφη του εμφανιζεται γυρω στις 5 φορες ως στιγμιαια παραισθηση του Εντ Νορτον, μια παραισθηση που διαρκει μονο για ενα κινηματογραφικο καρε (1/24 του δευτερολεπτου) Η εικονα του Πιτ γινεται αντιληπτη μονο με παγωμα του video. Προκειται για παιχνιδι η για υποσυνειδητα μηνυματα;

Παρομοιο τρικ θα χρησιμοποιησει στην ταινια και ο Μπραντ Πιτ. Εκει που δουλευει περιστασιακα ως τεχνικος αλλαγης των ταινιων σε σινεμα προβαλλει εμβολιμα στιγμιαιες σκηνες ερωτικων ταινιων μεσα σε παιδικα εργα.

• Κριτικές:

Όσο και αν πολλές υπερπαραγωγές θα ήθελαν να καρπωθούν τον τίτλο του, ένα είναι σίγουρο. To Fight Club είναι ο κινηματογραφικός καθρέφτης της κουλτούρας του 20ού αιώνα: Βίαιο, ευέλικτο, καταιγιστικό, σκοτεινό μα και εφετζίδικο, αινιγματικό, επαναστατικό και πάνω απ` όλα εμπορεύσιμο, σφραγίζει με τις εικόνες του -λίγο πριν ο άσος κλείσει τον κύκλο του ως πρώτο ψηφίο των χρονολογιών- το ανθολόγιο μιας ποπ εποχής, χρησιμοποιώντας στην πράξη αυτό που εκείνη ξέρει να κάνει καλά στον εαυτό της: Σαμποτάζ! Με βασικά υλικά τρία από τα πιο αναγνωρίσιμα –οπτικά και ηχητικά- ονόματα στο χώρο του θεάματος [ήτοι: α) Brad Pitt, μια από τις πιο clean μορφές της μεγάλης οθόνης, υπολείπεται στην κατηγορία μόνο του Tom Cruise ελέω Δωδεκα Πιθήκων και Se7en. β) Edward Norton, το ταχύτερα ανερχόμενο ταλέντο μετά τα Primal Fear και American History X. γ) David Fincher, o χρυσοφόρος σκηνοθέτης των Se7en και The Game και σύμβολο ενός new age κινήματος διαλογισμού], συναρμολογεί και τοποθετεί μια καλοδεχούμενη βόμβα στην καρδιά του ανυποψίαστου Hollywood. Την οποία πυροδοτεί χωρίς να υπολογίσει θύματα και συνέπειες, παίρνοντας στο λαιμό του συμβατικότητα, καθωσπρεπισμούς, ψευδορομαντισμό και ευπρέπεια, χωρίς ωστόσο να χάνει ούτε στιγμή από τη λάμψη του σύγχρονου και του blockbuster. Τι είναι όμως το Fight Club; Είναι ο γιάπης υπάλληλος μιας μεγάλης αυτοκινητοβιομηχανίας που πάσχει από αϋπνία και επισκέπτεται για λόγους ψυχολογικής ανάτασης ομάδες αλληλοϋποστήριξης ασθενών; Είναι ο αλλοπρόσαλλος κατασκευαστής σαπουνιών Tyler Durden μαζί με τον οποίο θα ανακαλύψουν μια νέα μέθοδο αυτοθεραπείας μέσω αγώνων κτηνώδους πυγμαχίας; Είναι η απάρνηση ενός fashion victim lifestyle για την υιοθέτηση μιας ασκητικής ζωής κάτω από τους ρωγμώδεις τοίχους μιας ετοιμόρροπης οικοδομής; Είναι η άφεση στη βία και την κοινωνική αποσύνθεση ως μέσο απάρνησης της υπερκαταναλωτικής κοινωνίας που παρεμποδίζει τη διαδικασία ολοκλήρωσης του ατόμου; Ή μήπως μια καταδίκη του σύγχρονου τρόπου ζωής, του οποίου η αποσυνθετική ισχύς μπορεί να καταπολεμηθεί μονάχα με την αποτίναξη κάθε μανδύα ηθικής μέσω της βύθισης στα πιο πρωτόγονα ένστικτα του πόνου και της επιβολής; Ερωτήσεις που δεν μπορούν να απαντηθούν χωρίς να καταστρατηγήσουν τους πρώτους δύο κανόνες του Fight Club. Δεν μιλάς για το Fight Club: Αυτό το έργο τέχνης που στέκεται εξίσου κοντά στη βίντεο κλιπ αισθητική του MTV και την κοινωνική δυναμική του Κουρδιστού Πορτοκαλιού.

- ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ… Marla Singer (Helena Bonham Carter): «Θεέ μου. Έχουν να με πηδήξουν έτσι από το δημοτικό…»

- ΟΛΑ ΣΕ ΘΥΜΙΖΟΥΝ… μα περισσότερο η τελική αποκάλυψη (που ωστόσο δε λειτουργεί ως αυτοσκοπός όπως στην Η εκτη Αισθηση), τα διάσπαρτα στιγμιαία frames, ο ωμός ρεαλισμός πίσω από στρώσεις μαύρου χιούμορ, η εύστοχη σύνδεση σάτιρας και κοινωνικού προβληματισμού, οι παθιασμένες ερμηνείες –ιδίως ενός εξόχως υποτονικού Norton, η σπινταρισμένη μουσική των Dust Brothers, το ενοχλητικό πορτρέτο μιας εφησυχασμένης κοινωνίας, η μαεστρική ενορχήστρωση των πλάνων από έναν Fincher που προσαρμόζει το αναρχικό κείμενο του Chuck Palahniuk στις επιταγές των ταχύρυθμων καιρών, οι 8 κανόνες του Fight Club που ξεμπροστιάζουν την ειρωνική, αυτοχλευαστική διάσταση της σύγχρονης εποχής τυπωμένα επάνω σε promotional T-shirts. If this is your first fight at Fight Club, you Have to fight…

- ΕΝΑΣ ΚΟΜΠΟΣ Η ΧΑΡΑ ΜΟΥ… που βρέθηκαν πολλοί να το καταδικάσουν ως ένα αναίτιο εικονολόγιο βίας. Κάντε μια στροφή γύρω από τον εαυτό σας με τα μάτια ανοιχτά αυτή τη φορά…