Cidade de Deus

Μεταφρασμένος Τίτλος: Η Πόλη του Θεού

Είδος: Αστυνομική

Διάρκεια: 130'

Χρονολογία: 2002

• Συντελεστές:

Directors: Fernando Meirelles, Kátia Lund

Writers: Paulo Lins (novel), Bráulio Mantovani (screenplay)

Stars: Alexandre Rodrigues, Matheus Nachtergaele, Leandro Firmino

• Πλοκή:

Η «Πόλη του Θεού» είναι ένα συγκρότημα κατοικιών στο Ρίο Ντε Τζανέιρο, χτισμένο το 1960, το οποίο στη διάρκεια της δεκαετίας του 1980 έγινε ένα από τα πιο επικίνδυνα μέρη στην πόλη. Ο νεαρός Φουζέ μεγαλώνει σε αυτό το άγριο περιβάλλον, όπου όλα μοιάζουν να στρέφονται εναντίον του και από πολύ νωρίς αντιλαμβάνεται ότι βρίσκεται σε εντελώς λάθος μέρος. Πολύ ευαίσθητος για να γίνει εγκληματίας και πολύ έξυπνος για να δουλέψει σε άθλιες δουλειές του ποδαριού, ανακαλύπτει τελικά τη δική του οδό διαφυγής Ο Φουζέ βλέπει τα πράγματα διαφορετικά, έχει το μάτι ενός καλλιτέχνη και πολύ γρήγορα θα πιάσει στα χέρια του μια φωτογραφική μηχανή, μέσα από την οποία θα δει τη ζωή αλλιώς, κάνοντας τα πρώτα του βήματα προς τη λύτρωσή του.

• Παραλειπόμενα:

Αποκριατικη η σημερινη μας προταση απ’ τη μακρινη Βραζιλια. Η ταινια μας ενθουσιασε, η μουσικη μαλλον θα μας ξεσηκωσει και θα αποτελεσει μια πολυ καλη προταση για το soundtrack του καρναβαλιου.

Πλουσιο σε Βραζιλιανικη jazz και samba, εμπλουτισμενο με αμερικανικη funk και R&B, το cd της Πολης του Θεου, με μερικες εξαιρεσεις (ψαξτε τις προς το τελος του), αποτελει μια αρκετα καλη προταση για τους μουσικο-κινηματογραφο-φιλους .

Με τον Antonio Pinto στο τιμονι και τον Ed Côrtes συνοδηγο, με πλουσιο βραζιλιανικο υποβαθρο, το Cidade de Deus, οπως σημειωνει και ο σκηνοθετης της ταινιας Fernando Meirelles, χωριζεται σε τρια μερη, προσπαθωντας να συμβαδισει με τις αντιστοιχες τρεις περιοδους τις οποιες διαπραγματευεται το Cidade de Deus. Τη δεκαετια του ’60, και τα early και late ‘70s. Για την περιοδο της «ρομαντικης παρανομιας» των ‘60s, παραδοσιακη βραζιλιανικη samba, για τις αρχες του ’70 λιγο περισσοτερο funk αλλα παντα samba και για τη συνεχεια, την εποχη των πολεμων μεταξυ συμμοριων του Ριο, περισσοτερο αιχμηρη μουσικη, σκοτεινη και μελαγχολικη, αλλα παντα βραζιλιανικης αισθησης.

Στην ταινια, η μουσικη δουλεψε πολυ καλα. Σαν soundtrack δεν μπορω να ισχυριστω οτι ενθουσιαστηκα εξισου, μπορω ομως να πω οτι ειναι αρκετα ευχαριστο και βραζιλιανικο, ιδανικο ισως για την περιοδο που διανυουμε, αλλα πλην μερικων εξαιρεσεων (καποια διαμαντακια οπως το Na rua, na chuva, na fazenda, το Metamorfose Ambulante, αλλα και το ηδη γνωστο Nem vem que não tem που πιθανον εχετε ακουσει σε καποιο καρναβαλι…) και χωρις καποιο κεντρικο θεμα, δεν θα σας αφησει πολλα περισσοτερα απο μια ευχαριστη διαθεση μετα και το τελευταιο (οχι πολυ καλο ομολογουμενως) κομματι (Batucada - remix).

TRACKLIST (διαρκεια 43:12)

1. Meu nome é Zé

2. Vida de otario

3. Funk da Virada

4. Estoria da Boca

5. Na rua, na chuva, na fazenda

6. A Transa

7. Metamorfose Ambulante

8. Nem vem que não tem

9. Preciso me encontrar

10. Alvorada

11. Convite para Vida

12. No caminho do boem

13. Morte Zé Perqueno

14. Batucada – remix by DJ Camilo Rocha & DJ YAH

• Κριτικές:

1. Cidade de Deus - Η Πολη του Θεου, του Fernando Meirelles. H ταινια που προκαλεσε τη δηλωση του νεοεκλεγεντος προεδρου της Βραζιλιας Luiz Inacio Lula da Silva οτι “αποτελει πραγματι την κραυγη της χωρας για αλλαγη”. Ποση αποσταση αληθεια χωριζει τις Συμμοριες της Νεας Υορκης του Martin Scorsese απο τo παιδικο τσουρμο εγκληματιων στο γκετο του Ριο των 70s; (γνωστο και ως “Πολη του Θεου’ – εξ’ου και ο τιτλος) Ελαχιστη. Καμερα –αληθεια, ξεφρενη σκηνοθετικη ακροβασια με αρωγο ενα μονταζ- κοφτερο μαχαιρι. Εκατονταδες ερασιτεχνες – παιδια ενος καταχθονιου Θεου, χωρις επιλογη επιβιωσης μεταξυ της κανης του αντιπαλου και της λαιλαπας του Νομου. Ταινια της εβδομαδας, φαβορι της Miramax στην κατηγορια Best Foreign Film, ελλειψει Almodovar. Βασισμενο στη νουβελα του Paulo Lins ο οποιος περασε τα νιατα του στο γκετο και θυσιασε οκτω (8) χρονια για την αποταμιευση των εμπειριων του. Οσο για τον Meirelles, αφου γυρισε ενα σωρο διαφημιστικα clips, γεγονος εμφανες στα καδραρισματα του, μπορει να ελπιζει σε μεγαλεπιβολη hollywoodιανη καριερα (φευ...), αφου η ταινια βρηκε τεραστια ανταποκριση στα καλλιτεχνικα κυκλωματα της Αμερικης.

 (Με την φλογισμενη καμερα να ριχνει...κατα ριπας!)

2. Μας εχει συνηθισει το Βραζιλιανικο σινεμα σε μια πλειαδα μετριων εως και κακων ταινιων που αφορουν την δυσκολη ζωη των κατοικων στα ορια της φτωχιας , δωσμενη δυστηχως με αδιαφορη σκηνοθεσια και ζοφερη φωτογραφια.Ο Fernando Meirelles ομως, περνωνας απο τον Tarantino στον Guy Ritchie και απο τον Paul Thomas Anderson στον Scorsese,καταφερνει να γυρισει μια απο τις αρτιοτερες και πιο ισορροπημενες ταινιες που γυριστικαν στην Βραζιλια και να συναγωνιστει με ανεση ιερα τερατα που ασχοληθηκαν με το ιδιο θεμα.

Στην «Πολη του θεου» οπως αποκαλουν το γκετο διπλα στο λαμεπρο Rio de Janeiro, οπου οι κατοικοι ζουν χωρις ηλεκτρικο και δρομους, η βια,οι συμμοριες και τα ναρκωτικα εχουν παρει την θεση της αστυνομιας.Ομαδες ανηλικων παιδιων τρομοκρατουν την περιοχη,κλεβουν,σκοτωνουν και παιρνουν στα χερια τους την εξουσια.Εκει ο Rocket ανακαλυπτει πως ειναι ξεχωριστος απο τους υπολοιπους,αγαπαει την φωτογραφια και θελει να ξεφυγει.Η ζωη ομως τα φερνει διαφορετικα.Ο Rocket μενει στο γκετο για πολλα χρονια ακομα και διηγειται την ιστορια των συμμοριων και κυριως του αδιστακτου, με πραγματικα διλοφονικα ενστικτα Lil’Ze που ειναι γινεται αρχηγος της πολης.

Βασισμενο στο 800 σελιδων βιβλιο του Paulo Lins που περασε 8 χρονια στην Πολη του θεου, η ταινια θα μας θυμισει πολυ το “Pixote” του Hector Babenco αλλα και τα προσφατα “Amorres Perros” και “η Μαντονα των δολοφονων”.Η βασικη διαφορα τους ομως ειναι οτι οι σκηνοθετες καταφερνουν να συνδιασουν, χωρις να γινεται κουραστκο τοσα στυλ κινηματογραφισης που κανουν την ταινια συναρπαστικη!Το κοφτο μονταζ σε συνδιασμο με την γρηγορη καμερα που στρεφεται 360 μοιρες και την οθονη που χωριζεται στα δυο, σε πηγαινει μπορος και πισω στο χρονο με ευρηματικα flashback διανυοντας 30 χρονια μεσα σε 2 ωρες γεματες αδρεναλινη!

Η φωτογραφια ειναι τοσο ομορφα δωσμενη μεσα σε πορτοκαλι φιλτρα που ταιριαζουν τοσο στα Βραζιλιανικα τοπια οσο στους κοφτους ρυθμους της ταινιας.Τελος οι ερμηνειες ειναι πραγματικα αξιοθαυμαστες.ο καστ που αποτελειται απο πανω απο 200 ερασιτεχνες ηθοποιους δεν φαινεται να εχει πουθενα προβλημα.Οι δυο πρωταγωνιστες ειναι εξαιρετικοι, αλλα θα ξεχωρισουμε τον da Hora που θα δωσει πραγματικο ρεσιταλ αξιο ενος Οscar!

H πραγματικη δυναμη αυτης της ταινιας και αυτο που την κανει πραγματικα ξεχωριστη ειναι η ικανοτητα ολων των συντελεστων να δεσουν τοσος αρμονικα ολα της τα στοιχεια.Καταφερνει να μας αφηγηθει την ιστορια του γκετο με πινελιες υπερβολης αλλα χωρις να ξεφευγει απο την πραγματικοτητα.Και αυτο που θα μας σοκαρει πιο πολυ ειναι οτι ειναι το κοστος της ανθρωπινης ζωης στη πολη του θεου αλλα και σε πολλες αλλες περιοχες που εχουν αφεθει στο ελεος των συμμοριων σχεδον μηδαμηνο και η επιβιωση τις περισοοτερες φορες ειναι θεμα τυχης.