Million Dollar Baby

Είδος: Δράμα

Διάρκεια: 132’

Χρονολογία: 2004

• Συντελεστές:

Director: Clint Eastwood

Writers: Paul Haggis (screenplay), F.X. Toole (stories)

Stars: Hilary Swank, Clint Eastwood, Morgan Freeman

• Πλοκή:

Ο Φράνκι Νταν πέρασε όλη του τη ζωή ως μάνατζερ και προπονητής σε μερικούς από τους καλύτερους πυγμάχους που πέρασαν ποτέ από τα ρινγκ. Το σημαντικότερο μάθημα που διδάσκει στους μποξέρ του είναι και η φιλοσοφία της δικής του ζωής: πάνω από όλα, πρέπει πάντα να προστατεύεις τον εαυτό σου. Η πλήρης αποξένωσή του Φράνκι με την κόρη του, του έχει στοιχίσει ακριβά, τόσο ώστε να μην αφήνει τον εαυτό του να δεθεί συναισθηματικά με οποιονδήποτε για αρκετό καιρό. Ο μόνος φίλος που έχει κρατήσει είναι ο Σκραπ, ένας πρώην μποξέρ που έχει αναλάβει να φροντίζει το γυμναστήριό του. Ο Σκραπ ξέρει καλά ότι ο Φράνκι, παρά τα σκληρά εξωτερικά του χαρακτηριστικά, είναι ένας άνθρωπος με ευαισθησίες που για τα τελευταία είκοσι τρία χρόνια πηγαίνει καθημερινά στην εκκλησία, αναζητώντας διακαώς τη συγχώρεση που όμως δεν έρχεται ποτέ. Και τότε, στο γυμναστήριο του Φράνκι μπαίνει η Μάγκι Φιτζέραλντ. Η Μάγκι ποτέ δεν είχε πολλά στη ζωή της, έχει όμως κάτι που ελάχιστοι άνθρωποι κατέχουν: ξέρει τι θέλει και είναι έτοιμη να κάνει τα πάντα για να το αποκτήσει. Σε μiα ζωή γεμάτη αντιξοότητες, η Μάγκι έχει κάνει μεγάλο δρόμο στηριζόμενη μόνο στο ωμό της ταλέντο, την ακλόνητη αυτοσυγκέντρωση και την τρομακτική δύναμη της θέλησής της. Περισσότερο από το κάθε τι, όμως, αυτό που χρειάζεται η Μάγκι είναι κάποιον να πιστέψει σε αυτήν. Αυτού του είδους η ευθύνη -και το ρίσκο- είναι το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται ο Φράνκι. Χωρίς περιστροφές, λέει στην Μάγκι τη σκληρή αλήθεια: είναι πολύ μεγάλος πια και δεν προπονεί γυναίκες. Το όχι όμως δεν έχει καμία σημασία όταν δεν έχεις άλλη επιλογή. Αποφασισμένη να μην παρατήσει το όνειρο της ζωής της, η Μάγκι αρχίζει μόνη της εξαντλητικές καθημερινές προπονήσεις στο γυμναστήριο, με την ενθάρρυνση του Σκραπ. Η απόλυτη αποφασιστικότητά της θα κερδίσει τον Φράνκι που, αν και με δυσκολία, αποφασίζει τελικά να την αναλάβει.

• Παραλειπόμενα:

Είναι η 25η ταινία που σκηνοθετεί ο Clint Eastwood, η 57η στην οποία παίζει και η 21η που είναι παραγωγός.

Η Hilary Swank πέρασε από πολύ δύσκολη και επίπονη εκπαίδευση για να προετοιμαστεί κατάλληλα για τον ρόλο της, η οποία της απέφερε 9 κιλά μυϊκής μάζας παραπάνω. Συνεργάστηκε με κορυφαίους προπονητές πυγμαχίας και παρακολούθησε πάνω από 150 αγώνες από κοντά για να μελετήσει τους αθλητές. Επίσης «χτυπήθηκε» με επαγγελματίες του είδους.

Το μικρό κοριτσάκι που βλέπουμε κάποια στιγμή σε ένα φορτηγό είναι η κόρη του Eastwood, Morgan.

Ο Clint Eastwood είναι ο μοναδικός υποψήφιος για Όσκαρ αυτή τη χρονιά που παίζει κάποιον φανταστικό χαρακτήρα, όλοι οι υπόλοιποι υποψήφιοι πρώτου ανδρικού ρόλου υποδύονται υπαρκτά πρόσωπα.

Η ταινία γυρίστηκε μέσα σε 37 μέρες, αντί για 39 που είχαν προγραμματιστεί από την παραγωγή.

• Κριτικές:

Που είχαμε μείνει; Α ναι, στο Girflight. Νεαρή, περιθωριακή κοπέλα βρίσκει διέξοδο στο μποξ. Φέτος έχουμε new entry: Πολύς ο ντόρος για το Million Dollar Baby, το οποίο σιγά σιγά και χωρίς την εκρηκτικότητα μποξέρ κατάφερε να είναι στην τριάδα των φαβορί για το φετινό Οσκαράκι. Ο Clint είναι σίγουρα σε φόρμα αν και για να χτυπήσει αγαλματίδιο φαίνεται να επιστρέφει στα γνωστά μονοπάτια του Unforgiven.

O Frankie Dunn (Clint Eastwood) είναι ένας προπονητής πυγμαχίας και έμπειρος «cut-man» ιδιότητα που εξηγείται ήδη από την αρχή της ταινίας. Είναι ιδιοκτήτης ενός ταλαιπωρημένου γυμναστηρίου και όταν δεν προπονεί γεμίζει τον χρόνο του μαθαίνοντας Gaelic-η γλώσσα των Κελτών, που ο βοηθός του, Eddie Dupris (Morgan Freeman) περνάει για Ελληνικά. Όμως ο Frankie δεν έχει πια κουράγιο. Everything in boxing is backwards: Sometimes the best way to deliver a punch is step back But step back too far, you aint fighting at all μας λέει σε voice over ο Eddie και ο Frankie έχει πολύ καιρό που έχει κάνει πίσω. Ο μόνος αξιόλογος πυγμάχος που έχει στο γυμναστήριο δεν αντέχει άλλο την ατολμία του Frankie που του στερεί το ματς για το πρωτάθλημα και τον εγκαταλείπει για ένα άλλον μάνατζερ-καρχαρία, κερδίζοντας τον τίτλο. Την ίδια στιγμή, μια σερβιτόρα (η κλασσική, ταλαιπωρημένη από τη ζωή αλλά με μεγάλη καρδιά), η Maggie Fitzegerald (Hilary Swank) εμφανίζεται στο γυμναστήριο και με πείσμα συνεχίζει να δίνει γροθιές στο σάκο ακόμα και όταν ο Frankie της επισημαίνει χωρίς πολύ τακτ ότι δεν προπονεί κοπέλες. Κάπου εκεί, οι χαρακτήρες αρχίζουν να αλληλοσυμπληρώνονται- ο Frankie δέχεται να την προπονήσει και να της δώσει την αυτοπεποίθηση που της λείπει και η Maggie θα είναι ο λόγος για τον οποίο ο Frankie θα ξανατολμήσει.

Ο γερο-Clint φαίνεται ότι δεν έχει σταματήσει να ωριμάζει. Αποθεώσαμε το Mystic River αλλά και εδώ θα πρέπει να κάνουμε το ίδιο, τόσο για την σκηνοθετική δουλειά του όσο και για την παρουσία του μπροστά στην κάμερα. Ο Eastwood, ως συνήθως προτιμά να παίρνει τις καλύτερες ερμηνείες από το καστ του παρά να μετατρέψει την κάμερα σε νομάδα. Σταθερά πλάνα, με την προτεραιότητα στα απολύτως εκφραστικά πρόσωπα των ηθοποιών, είτε είναι η ταλαιπωρημένη all-american φάτσα του ίδιου είτε η αγαθή/αποφασιμένη της Maggie (όπου το «αγαθό» την διαχωρίζει από την επιθετική Michelle Rodriguez στο προαναφερθέν Girflight). Η ταινία δεν φιλοδοξεί να είναι η πιο ρεαλιστική ταινία μποξ που γυρίστηκε ποτέ-οι σκηνές πάνω στο ρινγκ είναι έντονες αλλά σε καμία περίπτωση δεν τους αφιερώνεται ο χρόνος που θα έκανε το κοινό να ξεχάσει ότι στο φιλμ τα πιο δυνατά χτυπήματα ανταλλάσσονται χωρίς καν σωματική επαφή. Η Swank, που πριν δυο μέρες κέρδισε δικαιότατα και το Golden Globe είναι η πραγματική ενέργεια του φιλ, σε μια ερμηνεία που απαιτεί τόσο την ευάλωτη πλευρά της γυναίκας που μεγάλωσε πεπεισμένη ότι είναι σκουπίδι όσο και την φυσική παρουσία πάνω στο ρινγκ για μια πλήρη παρουσίαση του ρόλου (το δεύτερο μέσω εξαντλητικής προπόνησης και έξτρα 5 κιλά μυών).

Είναι ένα ωραίο παιχνίδι αυτό που παίζει με το σενάριο του ο Paul Haggis. Ένα σενάριο, που ναι μεν αντιμετωπίζει το μποξ ως προέκταση της ζωής αλλά δεν παύει κάθε στιγμή να επισημαίνει ότι το να πετάξεις την πετσέτα πολλές φορές είναι και η πιο εύκολη επιλογή. Ο Freeman έχει το ρόλο της…σεναριακής κόλας, καθώς με την αφήγησή του o Paul Haggis γλιτώνει χρόνο στην παράθεση ενώ έτσι το φιλμ, τουλάχιστον για την πρώτη ώρα μοιάζει με μπαλάντα από παλιές καλές εποχές, καθώς οι δύο βετεράνοι γεμίζουν την οθόνη. Ο Haggis χειρίζεται πολύ καλά τη σχέση Frankie/Maggie, και η αλλαγή στάσης του Frankie γίνεται αρκετά σταδιακά ώστε να μην φανεί σαν αναπόφευκτη σεναριακή ανάγκη. Οι διάλογοι είναι ρεαλιστικοί, ο Freeman ως αφηγητής έχει το δικαίωμα να παραθέσει κομμάτια λαϊκής σοφίας για την πυγμαχία («Boxing is about respect: Getting it for yourself and taking it away from the other guy») αλλά στον παρηκμασμένο μικρόκοσμο του γυμναστηρίου δεν υπάρχει χώρος για ποίηση. Βασικά όλη η ταινία περιστρέφεται γύρω από τον σεβασμό, πώς να τον χάσεις, πώς να τον αποκτήσεις και τι να θυσιάσεις στην πορεία. Ο Haggis επιλέγει πάντως να αφήσει στο μυστήριο τον Frankie. Γνωρίζουμε την οικογένεια της Maggie, που αδιαφορεί σε εξωφρενικό βαθμό για την κόρη της (μια άτεχνη προσπάθεια για να φέρει πιο κοντά σε μια σχέση πατέρα/κόρης τους Frankie/Maggie) και μαθαίνουμε το πάλαι ποτέ ένδοξο παρελθόν του Eddie (το μοτίβο των παρηκμασμένων have been είναι και αυτό που μου θύμισε το Unforgiven) αλλά ο Frankie είναι ότι βλέπουμε και τίποτα παραπάνω. Έχει χάσει την πίστη του (Γιατί;),έχει μια κόρη με την οποία δε μιλάει (Γιατί;) και σε γενικές γραμμές η φιγούρα του φέρνει περισσότερο στους ομιχλώδεις γουέστερν ήρωες-trademark του Clint, για τους οποίους δεν μαθαίνουμε ποτέ τίποτα παρά μόνο ότι είναι τα πιο γρήγορα πιστόλια. Εδώ θα απαιτούσα κάτι παραπάνω. Στην τελευταία μισή ώρα πάντως η ταινία δεν αποφεύγει τις συμβάσεις του είδους (ο Haggis εδώ πόσο να φταίει-βασισμένος φυσικά στις ιστορίες από το Rope Burns του F.X. Toole) και ένα φιλμ που μέχρι τότε δεν έχει χαραμίσει ούτε πλάνο σε τζάμπα συναίσθημα καταλήγει σε μια φορμουλαική tearjerker κατάληξη, εκβιάζοντας τραγικότητα. Θα προτιμούσα να υπήρχε μια άλλη κατάληξη και όχι αυτή που έχουμε δει σε πολλές ταινίες για το βίαιο αυτό σπορ: Δεν αλλάζει την τελική μου άποψη για το φιλμ αλλά σίγουρα του κόβει λίγο στα σημεία.